Iker Murillo
Dantzaria
Nazioartean puntako dantzaria da Murillo (Pasaia, 1978). Euskal dantzekin hasi, eta 15 urterekin utzi zuen jaioterria, bere ametsa betetzeko: ballet dantzari izatea. Besteak beste, Zuricheko Balletean eta Lausanneko Béjart Balletean izan da dantzari. 24 urteren ostean jaioterrira itzuli zen, beste amets bat betetzeko: Studio 24 dantza akademia ireki zuen 2017an, Vitali Safronkine dantzari eta koreografoarekin. Harekin sortutako Uniqart Dance Companyn ere aritzen da.
Studio 24n balleta baino gehiago erakusten duzue.
Hori da. Guretzat, balleta garrantzitsuena da, nahiz eta diziplina ezberdinak eskaini, oinarria klasikoa da; Vitalik eta nik hori erakusten dugu: klasikoa eta garaikidea. Hip hop, pilates, yoga... ere eskaintzen ditugu, beste irakasle batzuekin. Uste dugu oso garrantzitsua dela haurrek denetarik probatzea, txikitatik. Gero erabakiko dute zer gustatzen zaien; nahiz eta goiz izan, erabakia ere hartu behar da, ezin baitira diziplina guztiak landu. Bestalde, helduentzako balleta ere badugu, jendea animatzen ari delako. Jendea oso kontent dago.
Zer-nolako harrera izan du Studio 24k?
Oso ona, oso-oso pozik gaude. Mutilak ere etortzen dira, eta hori positiboa da. Igual, irakaslea mutila dela ikusita errazago egiten zaie. Aldatzen ari da. Pixkanaka, gero eta mutil gehiago ditugu.
Zuen akademian, neskak gehiago dira mutilak baino?
Neskak beti izango dira gehiago. Galdera hori hemen baino ez didate egiten. Ulertzen dut galdetzea, baina erantzutea zaila egiten zait. Izan ere, guretzat hain da normala! Hemendik kanpo, ballet eskoletan, konpainietan... mutil asko aritzen dira. Alemanian, adibidez, nesken eta mutilen ikasgelak izaten dira. Baina, jakina, hemen jendeak ez du halakorik ezagutzen. Ea poliki-poliki zerbait aldatzen dugun.
Balleta ikastea ez da erraza Euskal Herrian?
Ez, ez.
Joan zinenetik aldatu al da egoera?
Ez. Hori zertxobait aldatzea ere bada gure helburua, dantzariak ez joan behar izateko hemendik hain gazterik. Bi dantzari profesional irakasle edukita, etxean denbora gehiagoz jarraitzeko aukera ematen diegu. Probak egiten hasi arte, ikasleak hemen geldi daitezke. Umeentzat oso ondo dago hori, baina baita gurasoentzat ere, haientzat oso gogorra baita.
Anette Delgado Kubako Ballet Nazionaleko lehen dantzaria: “Kuban, Europan futbola bezalakoa da balleta: miresmena, grina. Mutikoek dantzari izan nahi dute, inolako konplexurik gabe”. Inbidia?
Inbidiarik ez, baina bai pena pixka bat gure herria oraindik honen atzeratua dagoela ikusita, Suitza, Frantzia... ez bezala.
Nola da posible?
Herrialde horietan umetan hasten direlako, gurasoek txikitatik eramaten dituzte seme-alabak antzokira. Ondorioz, pixkanaka, kulturaren esparru hori ezagutzen dute. Gero, gustatu ala ez, haiek hartzen dute erabakia. Baina balleta zer den, behintzat, badakite, eta opera... Hemen, hori da arazoa, ez garela txikitan hasten. Euskal dantza lantzen da, edo futbola... Pena da, batez ere txikientzat, ez dutelako besterik ezagutzen. Aukera, bederen, eman behar zaie.
Di-da batean
Zerk alaitzen dizu eguna? Niri familiak laguntzen dit pila bat.
Eta tristatu? Ezerk ez, egia esan. Fase hobeak eta txarragoak daude.
Zerk eragiten dizu negarra? Emozio politek. Familiari lotutakoek, batez ere.
Zerk haserrarazten zaitu? Edukaziorik gabeko jendeak.
Bizio bat: musika.
Zer izan nahi zenuen txikitan? Dantzaria.
Dantzari bat? Asko. Bakarra aipatzea ez zait inoiz gustatu. Hain desberdinak garenez, bakoitzak bere gauza on edo politak dauzka.
Antzoki bat? Gauza bera. Antzoki politak pila bat daude, toki guztietan, eta bakoitzak badu zerbait berezia.
Eñaut Mitxelena