Juanjo Olasagarre
Ospakizunetan. Hori du izenburu Mark Strand poeta amerikarraren poema batek. You sit in a chair, touched by nothing, feeling/ the old self become the older self, imagining/ only the patience of water, the boredom of stone. (Aulki batean esertzen zara, ezerk ez zaitu ukitzen, sentitzen/ nola bihurtzen den zure buru zaharra zure buru zaharragoa bilakatzen).
Mark Strandek gizakion existentzia bazter ilun bateko airean marrazten zuen, atzean halako samin orekatua utzita. Galdetuko balidate poeta tristea ote zen, baietz erantzun beharko nuke, baina berehala zehaztuta bere tristura ez dela nekearekin bat nahasten den horretakoa, barea baizik.
Zahartzen hasia nintzen Mark Strand aurkitu nuenerako, 2012-2014 izango zen, eta ez ninduen berehalako lilurak hartu; hondarra bezala, gutika hasi zen nire baitan erortzen, harik eta konkistatu ninduen arte.
Poema guztien bilduma erosi nuen, gauero berrirakurtzen dut bat, eta, esan bezala, bareago hartzen dut lo, eta saminduago. Bizitza honetako gauzak latzak dira, inguratzen gaituen aireak beteko du guk utzitako tokia.
Mark Strand izkina batean, ilunpetan, xuxurlari aritzen den ahotsa da, "Ez zaitez engaina" esaten digu, "entzuten duzun ahotsa baino ez zara". Hala dio bere poema famatuetako batek: “In a field / I am the absence / of field. / This is / always the case. / Wherever I am / I am what is missing.” (Eremu batean/ eremu falta naiz/ Hauxe da/ kontua beti./ Nagoenean nagoela/ galdutakoa naiz neu).
Mark Strandek ez du ahotsa altxatzen, eguneroko hizkuntza erabiltzen du; are gehiago, eguneroko iruditeria dakar poemetara, surrealismo ukitu batez eraldaturik. "Non dago poesia, orduan?" galdetzen diogu gure buruari. Bada, ez nuke jakingo erantzuten, baina badago zerbait, ―tonua beharbada,―harrapatu eta xuxurla hori jarraitzera behartzen zaituena.
“Badakizu desirak atsekabera eramango zaituela, eta atsekabeak lorpenetara, zeinak hustasunera eramango zaituen”. Adiskide bati bidali nion poema. Gogorra egin zitzaion.