Naomi Wood
Itzulpena: Garazi Goia
Txalaparta, 2016
Lau atal. Lau emazte bata bestearen atzetik kateatuta, gainjarrita. Jelosiak hartuta lehenengoa, bakarrik eta jelosiak hartuta bigarrena, ahaldunduta eta jelosiak hartuta, batzuetan, hirugarrena, bakarrik eta hutsik laugarrena. Lau emakume: Hadley Richardson, Pauline Pfeiffer Fife, Martha Gellhorn eta Mary Welsh.
Lauren atzean, alboan, gainean, aurrean, Ernest Hemingway. Ernest Hemingway ahalguztiduna ia. Errepikatu egingo dut: ia. Izan ere, Hemingwayk eduki zituen lau emazteen gaineko nobela idatzi du Naomi Wood idazleak, eta lau bizipen horien erraietan ageri da Ernesten irudi pisutsua, betiereko arrakasta nahi zuen idazle-gizon-zuri-ospetsu-neurotiko-malenkoniatsu-haur eta apetatsu horrena.
Nolabait, aipatu idazleak Euskal Herrian duen irudi sendoa lurrundu egin da nobela honen bidez, sanferminetako txupinean balkoitik jaitsi, eta jende anabasan barneratu izan balitz bezala. Jomugan dagoen hori, ordea, lau emakume horien hausnarra da, hiru pertsonako ezkontzan egoteak ekarri zienaren gaineko gogoeta, bai eta monogamiaren gainekoa ere (edo aldebakarreko poligamiari buruzkoa, nahi bada). Neurririk gabeko maitasun erromantikoaren aztarna, edo egoera iraultzeko erabil daitekeen ahalduntzearen indarra.
Ezkutuko irribarreak, azal gozoak eta zulo hezeak, Ernesten zakila barneratzeko prest, baina ez betiko.
Alaitz Andreu