“Ardura eta motibazioa behar dira; bestela, ezinezkoa da”

• 

Daniel Sanz Cordero
(Madril, Espainia, 1978)

2004an Iruñera bizitzera etorri eta berehala hasi zen euskara ikasten. Ikasi zuen, besteak beste AEKn, eta egun D ereduko irakasle da Sanz. Euskaraz bizi dela agerikoa da: Dena zekien gizona liburua (autoedizioa, 2019)
argitaratu berri du, eta Egurre musika taldean ere euskaraz abesten du.

Nolatan iritsi zinen euskarara?
Lagunengatik zaletu nintzela esaten ahal da, euskaldunak ezagutzen nituelako. Hernaniko, Donostiako... lagunak nituen. Hala, maiz etortzen ginen Euskal Herrira. Euskaldunek gustuko izaten duzue euskararen eta Euskal Herriaren ingurukoak jorratzea, batez ere madrildarrokin edo kanpotarrokin. Nik ere galdera asko egiten nizkien, ea nola esaten zen hau eta bestea, eta haiek gustura azaltzen zizkidaten. Gainera, euskara hizkuntza zaharra izatea, gutxitua, erasopean... erakarri egiten ninduen.
Zergatik erabaki zenuen euskara ikastea?
Iruñera etorri nintzenean, ez nuen ulertzen Euskal Herria euskararik gabe. Euskal Herriko nire lagun guztiak euskaldunak ziren. Ezagun nituen Euskal Herria eta euskara kontzeptuak, eta uste nuen batak bestea gabe ez zutela zentzu handirik. Hortaz, hona etorri nintzenean pentsatu nuen lehenbiziko gauza izan zen ikasi egin behar nuela, dudarik gabe; edo, bederen, ahalegina egingo nuela. Halere, zalantzak banituen, gai izango ote nintzen ikasteko eta, baina ez nuen ulertzen hemen bizitzea euskara ikasteko ahaleginik egin gabe.
Nolako prozesua izan duzu?
Meteorikoa: hiru urtean, hasiera mailatik C1era. Nahiko azkarra izan zen.
Zer izan da zailena zuretzat?
Bereziki zaila... ezer ez. Agian, hasieran, oso zabala iruditzen zitzaidan. Aditz laguntzaileen kontua ere bai, baina memoriagatik; hau da, hainbeste laguntzaile egotea. Oso ongi ulertzen nituen, baina denak berehala ez jakiteak egundoko antsietatea eragiten zidan. Orduan, konpultsiboki memorizatzen nituen: nezake, zenezakete... Denborarekin, utzi diot hori egiteari, baina hasieran banuen laguntzaileekiko antsietatea.

Eta errazena?
Jendearen laguntza. Ni oso-oso astuna izan nintzen, milaka galdera jaurtitzen nizkion entzun nahi zidan orori, eta jendearen pazientzia izugarria izan zen. Erdaldunek, euskaraz nekez egiten zutenek eta ahaztuta zutenek ere, mundu guztiak egin zuen niri laguntzeko ahalegina. Oso goxoa egin zitzaidan hori. Jende asko pazientzia handiarekin, oso polita izan zen. Nabarmentzeko modukoa.
Une barregarriak ere emango zizkizun...
Bai. Igual, ni neu, euskara ikasten hasi nintzenean: sei hilabete besterik ez neramanean euskaltegian, Iruñean barrena euskara trakets baino traketsagoa egiten ibiltzen nintzen, baina euskaraz mundu guztiarekin. Madrilgo martetar bat hemen, Iruñean, zenitzake, neritzoke eta halakoak botatzen. Bada, jendearen harridura aurpegiak... Oso nabarmena izaten zen.
Erabiltzen al duzu?
Lanerako erabiltzen dut, D ereduko funtzionarioa bainaiz. Bizitza pribatuan, alabarekin euskaraz egiten dut, eta, era berean, lagun euskaldunez inguratuta bizi naiz. Iruñean, ez naiz euskaraz bizi, baina euskaraz dakien ororekin euskaraz egiten dut beti. Bakar batek ere ez dit ihes egiten!
Trikimailuren bat?
Benetako ilusioa eta ardura. Jendeak nahi izaten ditu ogerlekoak pezeta truke, baina ikasi beharra dago, eta, horretarako, benetako ilusioa eta motibazioa behar dira. Ardura eta motibazioa: "Ikasi egin nahi dut, eta behar beste jarriko dut nire aldetik". Bestela, ezinezkoa da. Arinaiztar-ak ez ditut batere gustuko, beti esaten diet: “Ekin serio!”